|
Op de foto hierboven zie je twee bietenrooiers in actie, de voorste getrokken door een Ford 5000 - de standaardtrekker van Maris. Toen een dikke jongen van wel 70 pk, nu maar zo'n dingetje. Die chauffeur op de foto had ik kunnen zijn, zo'n jek had ik ook. Verkleumd vaak, nat, hongerig, zin in een sjekkie in de beschutting van het achterwiel. Geen cabine, vol gas en zonder gehoorbescherming. Op de foto zie je ook hoe klein de boompjes nog waren en hoe kaal het land. 's Nachts was je vaak alleen, met een ploeg of een frees op een kavel van 40 ha. GSM was er niet dus als je pech kreeg, moest je wachten op het ochtendbusje met een monteur en spullen en misschien ook wat koffie. Misschien was het zwaar en slechtbetaald werk, ruig zeker, maar ik vond het fijn. Het deed ertoe, ik deed ertoe, ik telde mee. Achttien, twintig jaar was ik en ik voelde me vrij en machtig met al die pk's en grote wielen onder mijn kont. Een hele kerel voelde ik me.
Dat leven, dat landschap, die staat van zijn, is weg; begroeid, bebouwd, verlicht, opgeschaald tot toen onvermoede gedaante. Maar in mijn hoofd is het er nog, geromantiseerd wellicht, maar daardoor des te echter. Met de prent hieronder heb ik het weer willen oproepen, precies zoals het was maar net een beetje anders, misschien meer zoals het voelde. |